پدوفیلی (میل جنسی به کودکان)

پدوفیلی یکی از انواع اختلالات جنسی و روانی است که اشاره به یک کشش جنسی مداوم نسبت به کودکان نا بالغ دارد. این اختلال، همچنین نوعی پارافیلیا است، زیرا به آسیبی را متوجه دیگران کرده و وضعیتی است که در آن برانگیختگی و ارضای جنسی فرد غیرعادی تلقی می ‌شوند. پدوفیلی به شکل دقیق، به صورت “تخیلات مکرر، شدید و تحریک‌ کننده و یا رفتارهای مرتبط با فعالیت جنسی نسبت به یک کودک یا کودکان نابالغ -عموما 13 سال یا کمتر- در یک دوره حداقل شش ماهه” تعریف می ‌شود. برخی از پدوفیل ها فقط جذب دختران می شوند و برخی دیگر فقط به پسران تمایل دانرد. برخی نیز جذب هر دو می شوند و برخی به همان اندازه می توانند جذب کودکان و نوجوانان یا بزرگسالان شوند.

اختلالات پدوفیلیک را می توان هم در افرادی که مایل به افشای این تمایل هستند و هم در افرادی که هرگونه کشش جنسی نسبت به کودکان را انکار می کنند، اما شواهد عینی از پدوفیلی در آن ها وجود دارد، تشخیص داد. مبتلایان به این اختلال، باید یا بر اساس میل جنسی خود عمل کرده و به کودک آزاری و ارتباط با آن ها بپردازند و یا در نتیجه هوس ها یا خیالات خود، پریشانی یا مشکلات بین فردی قابل توجهی را تجربه کنند. از این رو بدون این دو معیار مشخص، نمی توان فردی که تنها تمایلات جنسی پدوفیلیک داشته باشد را مبتلا به اختلال پدوفیلی دانست.

از میزان شیوع اختلال پدوفیلی اغلب اطلاعات دقیقی در دست نیست، زیرا ننگ اجتماعی پیرامون این اختلال، افراد مبتلا را به شناسایی این امر، دعوت نمی کند. تخمین زده می شود که شیوع آن در میان 1 تا 5 درصد از جمعیت مردان متغیر است. اعتقاد بر این است که تنها بخش کوچکی از درصد زنان -البته اگر اصلا وجود داشته باشد- پدوفیلی را تجربه می کنند. متلایان به پدوفیلی اغلب خانواده، دوستان یا بستگان خود را مورد هدف قرار می دهند. فعالیت های پدوفیلیک دارای انواع متفاوتی است و می تواند مواردی مانند نگاه کردن به کودک، درآوردن لباس و لمس او باشد. با این حال، اعمال اغلب شامل رابطه جنسی دهانی یا لمس اندام تناسلی کودک یا اجبار او به لمس بدن خود است. مطالعات نشان می دهد که کودکانی که احساس بی توجهی یا تنهایی می کنند، بیشتر ممکن است در معرض خطر برای سوء استفاده جنسی قرار بگیرند.

علائم و نشانه های اختلال پدوفیلیا

پدوفیلیا در همه جا، در سرتاسر جهان و در همه محیط‌ ها بدون در نظر گرفتن ثروت، تحصیلات یا مذهب وجود دارد. فقط به این دلیل که کسی در مورد آن صحبت نمی کند، به این معنی نیست که وجود ندارد! با این حال، هیچ کس پدوفیل بودن را انتخاب نمی کند و اکثریت قریب به اتفاق پدوفیل ها هرگز کودک آزاری نمی کنند. بر اساس کتابچه راهنمای تشخیصی و آماری اختلالات روانی (DSM-5)، برای تشخیص اختلال پدوفیلی، باید به علائم زیر توجه کرد:

داشتن تخیلات، امیال یا رفتارهای مکرر و شدید جنسی نسبت به یک کودک نابالغ (اغلب کودکان 13 سال یا کمتر) به مدت حداقل 6 ماه

این تمایلات جنسی به عمل ختم شده و یا باعث ناراحتی یا اختلال قابل توجهی در عملکرد اجتماعی، شغلی یا سایر زمینه های مهم فرد شده باشد.

فرد مبتلا، حداقل 16 ساله باشد و یا حداقل 5 سال از کودکی که با او رفتار جنسی انجام می دهد، بزرگتر باشد.

علاوه بر این، در تشخیص اختلال پدوفیلی باید مشخص شود که آیا فرد تنها جذب کودکان می شود؟ جنسیتی که فرد جذب آن می شود چیست؟ و اینکه آیا تمایلات جنسی به کودکان خانواده خود فرد محدود می شود؟

چالش های متعددی در تشخیص پدوفیلی وجود دارد. افرادی که به این بیماری مبتلا هستند به ندرت داوطلبانه به دنبال کمک هستند و عموما مشاوره و درمان آن ها، در نتیجه حکم دادگاه رقم می خورد.

دلایل بروز پدوفیلی

اگر چه که دلایل و زمینه های بروز پدوفیلی در افراد، هنوز به خوبی شناخته نشده است، اما پژوهش های انجام شده در این زمینه، نشان دهنده برخی زمینه های مشترک میان مبتلایان است که مهم ترین شامل موارد زیر می شود:

• ژنتیک
• تفاوت در ساختار مغز
• هورمون ها
• تفاوت های رشدی
• تجربیات دوران کودکی

طبق یک مطالعه در سال 2015، عوامل خاصی نیز می توانند با پدوفیلی مرتبط باشند. برای مثال:

احتمال ابتلای مردان به اختلال پدوفیلی بیشتر از زنان است.

افراد مبتلا به اختلال شخصیت ضد اجتماعی ممکن است بیشتر با معیارهای تشخیصی اختلال پدوفیلی مطابقت داشته باشند.

از آنجایی که بسیاری از مطالعات فقط افرادی را شامل می ‌شوند که رفتارهای پدوفیلیا را انجام داده‌ اند و در نتیجه در سیستم حقوقی قرار دارند، تحقیقات روی افراد مبتلا به پدوفیلی که بر اساس افکار خود عمل نمی‌کنند هنوز محدود است. این بدان معناست که تحقیقاتی که ما انجام می ‌دهیم ممکن است همچنان نمایانگر دیدگاهی نادرست از مبتلایان به اختلال پدوفیلی باشد.

نقش ژنتیک و اپی ژنتیک در پدوفیلی:

یک مقاله تئوری در سال 2021 این احتمال را برجسته می کند که اختلال پدوفیلی می تواند در خانواده ها ایجاد شود. با این حال، چگونگی تأثیر عوامل محیطی مانند سوء استفاده در دوران کودکی را در نظر نگرفته است. بررسی دیگری در سال 2015 همچنین گزارش می ‌دهد که پدوفیلی ممکن است ارثی باشد. با این حال مشخص شده است که حداقل دو برابر کمتر از بسیاری دیگر از بیماری ‌های روانی قابل وراثت است کارشناسان پیشنهاد می ‌کنند که در حالی که ژن ‌ها ممکن است نقش کوچکی در ایجاد اختلال پدوفیلیی داشته باشند، تأثیر عواملی مانند رشد و تربیت می تواند قوی ‌تر باشد.

اپی ژنتیک یا روشی که محیط بر روی ژن ‌های فرد اثر می گذارد نیز ممکن است در پدوفیلیا نقش داشته باشد. این می‌ تواند به این دلیل باشد که جنبه ‌های رشد مغز و رشد جنسی می‌ تواند به اپی ژنتیک مرتبط باشد. بر اساس مطالعه ای در سال 2022، تغییرات اپی ژنتیکی می تواند با اثرگذاری بر روی ژن های درگیر با سیستم سروتونین، بر ایجاد اختلال پدوفیلیی اثرگذار باشد. سروتونین یک انتقال دهنده عصبی یا ماده شیمیایی مغز است که نقش های کلیدی بسیاری در عملکرد بدن از جمله تنظیم رفتار، ایفا می کند. یک مطالعه دیگر در سال 2021 نشان داد که سطوح پایین سروتونین می تواند با تکانشگری و پرخاشگری مرتبط باشد، اما تحقیقات بیشتری برای تایید ارتباط بین این تغییرات اپی ژنتیک و پدوفیلی مورد نیاز است. با این حال، در پاسخ به این پرسش که آیا افراد مبتلا به پدوفیلیا به دنیا می آیند یا این اختلال می تواند نتیجه محیط اطرافشان باشد؟ می توان گفت که این سوال همچنان یکی از حوزه های مطالعاتی است. تمایلات پدوفیلیک، عموما قبل یا در دوران نوجوانی، حدودا در زمانی که تمایلات جنسی فرد ظاهر می شود، خود را نشان می دهد و نمی توان پیش از به بررسی و تشخیص آن پرداخت.

تفاوت های مغزی در پدوفیلی:

پژوهش هایی در سال  2015 نشان داد که تفاوت های مغزی می تواند در ایجاد اختلال پدوفیلی نقش داشته باشد.

تفاوت لوب پیشانی:

پدوفیلی ممکن است باعث ایجاد تفاوت در عملکرد قشر جلوی مغز، واقع در لوب پیشانی مغز شود. بخش ‌هایی از لوب پیشانی  و قشر جلوی مغز کنترل تکانه و رفتار جنسی را تنظیم می ‌کنند. بر اساس این مطالعه، به همین دلیل، تفاوت‌ ها در لوب پیشانی می‌ تواند به شدت با اعمال افکار پدوفیلیک مرتبط باشد.

تفاوت لوب گیجگاهی:

تفاوت در لوب تمپورال مغز نیز با افزایش علایق جنسی غیر معمول و رفتارهای مرتبط با پدوفیلی مرتبط بود. یک مطالعه در سال 2013 به طور خاص به حجم کمتر آمیگدال، بخشی از لوب گیجگاهی که مسئول پردازش احساسات است، اشاره می کند. کارشناسان در بررسی انجام شده در سال 2015 پیشنهاد می‌ کنند که این تفاوت ‌ها در لوب گیجگاهی می تواند به شکل جدی با جذابیت کودکان مرتبط باشد.

عملکرد ماده سفید:

مقاله ای در سال 2015 ارتباطی بین تفاوت در ماده سفید مغز، اما نه ماده خاکستری و اختلال پدوفیلی پیدا کرد. به طور خاص، ماده سفید آسیب دیده یا ناکارآمد به پدوفیلی مرتبط بود.

نقش هورمون ها در پدوفیلی:

یک مطالعه در سال 2020، قرار گرفتن بیشتر جنین در معرض آندروژن ها یا هورمون های جنسی مردانه را با اختلال پدوفیلی مرتبط می کند. به ویژه، سطوح بالای هورمون تستوسترون می تواند این تأثیر را داشته باشد. قرار گرفتن در معرض سطوح بالای تستوسترون همچنین می تواند حجم قسمت های مختلف مغز را به گونه ای تغییر دهد که ممکن است احتمال پدوفیلی را افزایش دهد. برخی از پژوهش های فیزیولوژیکی به بررسی رابطه بالقوه بین هورمون ها و رفتار، به ویژه نقش پرخاشگری و هورمون های جنسی مردانه پرداختند.

مشکلات رشدی در اختلال پدوفیلی:

مطالعه ‌ای در سال 2020 ریشه ‌های رشدی پدوفیلی را با شرایط عصبی رشدی مانند اختلال کمبود توجه و بیش فعالی (ADHD) و اختلال طیف اوتیسم (ASD) مرتبط دانست. این مطالعه نشان داد که ضریب هوشی یا IQ کمتری در افراد مبتلا به اختلال پدوفیلی و همچنین تفاوت بیشتر بین طول انگشت دوم و چهارم آن ها وجود دارد. به گفته کارشناسان، این ویژگی ها می تواند نشانه هایی از مشکلات رشد باشد. افراد مبتلا به اختلال پدوفیلیک همچنین می توانند نسبت به بقیه افراد دارای میزان چپ دستی بالاتری باشند که یکی دیگر از ویژگی های مرتبط با برخی از مشکلات رشد است.

آسیب به سر و مغز:

عوامل محیطی، به ویژه آسیب سر و مغز نیز می توانند در پدوفیلیا نقش داشته باشند. یک مطالعه در سال 2015 گزارش می دهد که مردان زندانی مبتلا به اختلال پدوفیلی قبل از 13 سالگی صدمات قابل توجهی به سر را با دو برابر میزان معمول تجربه کرده اند. بر اساس مقاله تئوری در سال 2021، آسیب های مغزی ناشی از تومورها یا سکته مغزی می تواند با موارد سوء استفاده از پدوفیلی مرتبط باشد. با این حال، هنوز مشخص نیست که آیا آسیب مغزی خود باعث پدوفیلی شده یا فقط منجر به این رفتار شده است.

تاریخچه کودک آزاری:

یک نظریه اذعان می کند که شرطی شدن اجتماعی، به عنوان یکی دیگر از عوامل محیطی، می تواند باعث پدوفیلی شود. این شرطی شدن ممکن است به شکل کودک آزاری باشد، مانند: قرار گرفتن در معرض پورنوگرافی، قرار گرفتن در معرض مکالمات نامناسب جنسی، سوء استفاده جنسی فیزیکی و… . یک مطالعه در سال 2020 نشان می دهد که ممکن است بین سوء استفاده جنسی در دوران کودکی و علایق پدوفیلی در آینده در زندگی ارتباط قوی وجود داشته باشد. این نشان می دهد که سوء استفاده در گذشته همچنین می‌ تواند بر توانایی فرد برای شرکت در تجربیات جنسی سودمند دوجانبه تاثیر بگذارد و باعث شود که در عوض به روش ‌های اجباری یا عینی برای برقراری ارتباط متکی شوند. سوء استفاده گذشته ممکن است همدردی با کودکی را که مورد سوء استفاده قرار می‌دهند دشوارتر کند. علاوه بر آزار جنسی، یک مطالعه در سال 2020 ارتباط بین سوء استفاده عاطفی در دوران کودکی و اختلال پدوفیلی را نشان داد. به طور کلی شواهدی وجود دارد که نشان می‌دهد در افراد مبتلا به اختلال پدوفیلی، میزان ترومای دوران کودکی، از جمله ترومای جنسی دوران کودکی، بالاتر از حد متوسط ​​است.

با این وجود، بعید است که یک عامل منفرد باعث اختلال پدوفیلی شود. بلکه ممکن است علل آن از مجموعه پیچیده ای از عوامل تشکیل شده باشد که با یکدیگر مرتبط اند. برای مثال، سابقه سوء استفاده یا قرار گرفتن در معرض هورمون‌ های خاص در دوران جنینی ممکن است ژن ‌های خاص مرتبط با پدوفیلی را از طریق اپی ژنتیک ایجاد کند.

اگر فکر می کنید ممکن است به اختلال پدوفیلی مبتلا باشید، به یاد داشته باشید که این بدان معنا نیست که عمل به افکار شما اجتناب ناپذیر است. جستجوی کمک برای اختلال پدوفیلیک می تواند یک چشم انداز دلهره آور باشد، زیرا افرادی که بر اساس افکار خود عمل کرده اند در بسیاری از موقعیت های درمانی بیش از حد حضور دارند. با این حال، گزینه ‌های درمانی وجود دارند  و به هیچ وجه نیز شرم آور نیست که به دنبال حمایت حرفه ‌ای برای افکار یا خواسته ‌هایی باشید که در صورت عدم توجه می ‌توانند به شما و دیگران آسیب برسانند. در صورتی که تمایل به دریافت خدمات مشاوره در این زمینه دارید، می توانید جهت رزرو نوبت با شماره تلفن    02188217088 تماس بگیرید.

درمان اختلال پدوفیلی( درمان میل جنسی به کودکان)

درمان اختلال پدوفیلی، می تواند شامل درمان های رفتاری و همچنین استفاده از داروها باشد. این درمان ‌ها اگرچه میتوانند در کاهش و کنترل امیال و اثرگذاری آن ها بر رفتار فرد موثر باشند، با این حال، بیماری پدوفیلی اغلب یک بیماری مادام ‌العمر است.

درمان های شناختی نیز، شامل بازسازی تحریف های شناختی و آموزش همدلی است. بازسازی تحریفات شناختی شامل اصلاح افکار پدوفیلی است که فرد مایل است در آن فعالیت شرکت کند. آموزش همدلی نیز کمک به مجرم برای درک دیدگاه قربانی و درک آسیبی است که به آن ها وارد می کند را شامل می شود. رویکردهای شرطی سازی مثبت همچنین بر آموزش مهارت های اجتماعی و رفتارهای جایگزین و مناسب تر متمرکز است.

برخی از تحقیقات نشان داده اند که مجرمان جنسی مستعد تکرار جرم نیستند. به عبارت دیگر، میزان تکرار جرم برای جرایم جنسی کمتر از سایر انواع عمده جرایم است و تنها حدود 3 درصد از کودکان آزاران، در عرض سه سال پس از آزادی از زندان، مرتکب جرم جنسی دیگری می شوند. متاآنالیز صدها مطالعه نیز تایید می کند که مجرمان جنسی، به محض کشف آن ها، اغلب هرگز تجاوز جنسی را تکرار نمی کنند. البته باید توجه داشت که همه مجرمان جنسی که کودکان را مورد آزار قرار می دهند، مبتلا به پدوفیلی نیستند. بلکه تنها حدود 40 تا 50 درصد مجرمان جنسی محکوم شده که به کودکان تجاوز جنسی کرده اند، معیارهای تشخیصی این اختلال را داشته اند.

در حالی که درمان ممکن است به پدوفیل‌ها کمک کند تا در مقابل تمایلات خود نسبت به کودکان مقاومت کنند، بسیاری از آن ها، به دلیل خطرات و عواقب قانونی مانند قوانین گزارش اجباری برای متخصصان و درمانگران، به دنبال کمک روانشناس بالینی نیستند. علی رغم آنکه تعیین پیش ‌آگهی کاهش میل کودک دوستی دشوار است، زیرا تغییر تخیلات جنسی طولانی مدت در مورد کودکان ممکن است دشوار باشد.، با این حال، پزشکان می توانند به کاهش شدت خیال پردازی ها کمک کنند تا راهبردهای مقابله ای را توسعه دهد. روان درمانی پویا، تکنیک های رفتاری و درمان های دارویی، همگی کمک می کنند، اما نگهداری مادام العمر ممکن است عملی ترین و واقع بینانه ترین رویکرد باشد.

سوالات متداول درباره اختلال پدوفیلی

آیا پدوفیلی یک اختلال روانی است؟

بله. اختلال پدوفیلی از سال 1968 به عنوان یک تشخیص روانپزشکی تحت DSM-5 طبقه بندی شده است و اغلب تمایلی و انتخابی نیست که افراد آگاهانه انجام دهند.

پدوفیلی در بین مردان شایع تر است یا زنان؟

تصور می شود پدوفیلیا یک پدیده و اختلال مردانه است. تخمین قابل اعتمادی از اختلال پدوفیلی در زنان وجود ندارد و به نظر می رسد که بسیار نادر باشد. یک مطالعه نشان داده است که در میان قربانیان سوء استفاده جنسی در دوران کودکی، 6 تا 24 درصد از قربانیان گزارش داده اند که توسط یک زن مورد آزار قرار گرفته اند. اگرچه این تعداد زیاد است و می ‌تواند شواهدی از اختلال پدوفیلی در زنان باشد، با این حال، بسیاری از کودکانی که مورد آزار جنسی قرار می ‌گیرند توسط افراد مبتلا به اختلال پدوفیلی مورد آزار قرار نمی‌ گیرند، بلکه دارای گونه های دیگری از اختلال جنسی هستند.

پدوفیلی از چند سالگی شروع می شود؟

شروع پدوفیلی قبل از بزرگسالی، اغلب در دوران نوجوانی رخ می دهد. در موارد محدودی از پژوهش ها پیش از این دوران نیز شناسایی شده اند.

میزان شیوع پدوفیلی چقدر است؟

از آنجایی که به احتمال زیاد بسیاری از افراد مبتلا به اختلال پدوفیلی وجود دارند که وضعیت خود را پنهان می کنند، شیوع پدوفیلی را فقط می توان تخمین زد. برآوردها از حدود 1 تا 5 درصد از جمعیت مردان را شامل می شود.

پدوفیلی چگونه تشخیص داده می شود؟

پدوفیلی اغلب پس از تحقیقات جنایی تشخیص داده می شود. مقامات برای تشخیص این اختلال از مصاحبه، نظارت یا سوابق اینترنتی فرد استفاده می کنند. استفاده از پورنوگرافی کودکان یکی از شاخص های مهم اختلال پدوفیلی است. علاوه بر این، برانگیختگی جنسی تناسلی را می توان در محیط آزمایشگاهی از طریق محرک های جنسی اندازه گیری کرد و بر اساس تغییر نسبی در پاسخ آلت تناسلی قابل اندازه گیری می باشد. این اندازه‌ گیری آزمایشگاهی اغلب پس از دستگیری یک فرد به دلیل یک جنایت مرتبط با پدوفیلی انجام می ‌شود.

علائم روانی افراد مبتلا به پدوفیلی دارند؟

از آنجا که پدوفیلی در دسته پارافیلیاها نیز قرار می گیرد، این افراد به عنوان یک گروه، اغلب دارای میزان بالایی از اضطراب، افسردگی بالینی یا اختلالات خلقی، و اختلالات سوء مصرف مواد هستند.

آیا پدوفیلی قابل درمان است؟

تحقیقات نشان می ‌دهد که مدل ‌های درمانی شناختی-رفتاری ممکن است برای افراد مبتلا به اختلال پدوفیلی که به دنبال کمک هستند، تاثیری داشته باشند. این مدل ‌ها عبارتند از شرطی ‌سازی، مقابله با تحریف‌ های شناختی، ایجاد همدلی قربانی (مانند نمایش فیلم‌ هایی از آسیبی که به قربانیان وارد می شود)، آموزش قاطعیت (آموزش مهارت‌ های اجتماعی، مدیریت زمان)، پیشگیری از عود (شناسایی سوابق رفتار و چگونگی ایجاد اختلال در پیشینیان)، سیستم‌ های نظارت (همکاری خانواده که به نظارت بر رفتار بیمار کمک می‌ کنند)، و نگهداری مادام ‌العمر.

در مواجهه با فرد مبتلا به پدوفیلی چه باید کرد؟

 شما می توانید با آرامش بدون قضاوت با آن شخص صحبت کنید. آنچه را که دیدید و احساس کردید به او بگویید و او را تشویق کنید که به دنبال کمک از یک متخصص سلامت روان باشد. به منظور دریافت خدمات مشاوره در زمینه پدوفیلی با یک روانشناس خوب و رزرو نوبت از کلینیک دکتر شقایق درویشی، می توانید با شماره 02188217088 تماس بگیرید.