اختلال شخصیت اجتنابی

برای همۀ ما پیش آمده که در موقعیتی هایی احساس خجالت و کم رویی داشته باشیم و بخواهیم موقعیت را ترک کرده یا  سکوت کنیم و از برقراری تعامل با دیگران بپرهیزیم. این یک تجربۀ شایع در میان افراد مختلف است و مسئله چندانی مهمی هم نیست. احتمالا با گذشت زمانی اندک به شرایط عادی برگشته و می توانیم خود را در موقعیت پیدا کنیم. این مسئله زمانی نگران کننده است که این خجالت زدگی، زندگی عادی و روزمرۀ فرد را دچار اختلال کرده و توانایی هر گونه برقراری ارتباط با موقعیت های اجتماعی را از او سلب کند و این درست همان چیزی است که آن را “اختلال شخصیت اجتنابی” می نامند.

اختلال شخصیت اجتنابی چیست؟

به یاد می آورید آخرین باری که در صحبت کردن با کسی یا تعامل در یک موقعیت اجتماعی مشکل داشتید چه زمانی بود؟ چقدر برای شما احساس بدی داشت که مجبور شدید در آن موقعیت اجتماعی شرکت کنید؟ چقدر زمان گذشت تا بتوانید کنترل احساسات خود را در دست گرفته و به موقعیت برگردید؟ احتمالا زمان زیادی را طی نکرده اید. اما برای کسی که دچار اختلال شخصیت اجتنابی یا همان اختلال شخصیت دوری گزین است، حتی حضور در چنین موقعیت هایی بسیار دشوار بوده و برقراری تعامل را تقریبا غیرممکن می پندارند. علت این اختلال، به سایر ویژگی های فرد مانند عزت نفس بسیار پایین و ترس از طرد شدن، مربوط می شود. به همین سبب قرار گرفتن در موقعیت های اجتماعی که ممکن است منجر به برانگیختن چنین احساساتی در آنان شود، کاملا آن ها را تحت تأثیر قرار می‌دهد. این بدان معنی است که آن ها تمایل دارند تا حد امکان از تعاملات اجتماعی اجتناب کنند و در ایجاد روابط سالم با مشکل مواجه شوند.

از آنجا که فرد مبتلا به اختلال شخصیت اجتنابی، ترس شدیدی از طرد شدن داشته و برآیندهای مثبتی نسبت به خود ندارد، معتقد است که همۀ اعمال و رفتار و گفتارش برای سایرین احمقانه به نظر می رسد. در نتیجه، تنهایی و عدم ارتباط با دیگران را، آسان تر از طرد شدن و احمق به نظر رسیدن می دانند. برای کسانی که از اختلال شخصیت اجتنابی رنج می برند، این تنهایی اغلب می ‌تواند بر شخصیت آن ها اثرگذار باشد و تعاملات حرفه ‌ای، اجتماعی و ضروری آنان را به خطر بیندازد.

علائم و نشانه های اختلال شخصیت اجتنابی

چندین علامت و نشانۀ مختلف وجود دارد که اغلب برای تشخیص اختلال شخصیت اجتنابی استفاده می شود. اگر چه که بهتر است این تشخیص توسط روانشناس یا روانپزشک صورت گیرد اما به طور کلی می توان ویژگی های افراد دارای این اختلال را در  در موارد زیر خلاصه کرد:

• از جمله مشخصه های اصلی افراد مبتلا به اختلال شخصیت اجتنابی، می توان به احساس حقارت و خود کوچک بینی اشاره کرد. در واقع فرد مدام دیگران را برتر و بهتر از خود می داند.
• این دسته از افراد خودشان را در جایگاه های پست می بینند و احساس بی کفایتی می کنند. در واقع در صورتی که در شرایط و یا موقعیتی مناسب قرار گیرند، بر این باورند که لیاقت آن را ندارند.
• افراد مبتلا به اختلال شخصیت اجتنابی از اینکه از جمع و میان افراد صحبت کنند و اظهار نظر کنند، به شدت هراسان هستند؛ چرا که از اینکه حرف نادرست بزنند و یا در هنگام حرف زدن، تپق بزنند، به شدت می ترسند.
• این افراد از اینکه مورد انتقاد و نظرات منفی قرار بگیرند، به شدت هراسان هستند و انتقاد در رابطه با آن ها، می تواند منجر به ناراحتی و عصبانیتشان شود.
• افراد مبتلا، مدام ترس تنها ماندن و یا احساس طرد شدگی را تجربه می کنند. به گونه ای که فرد مبتلا از اینکه مبادا از جانب دیگران رها شود، با دیگران ارتباط برقرار نمی کند.
• زمانی که با این افراد صحبت می شود، شاهد بزرگ نشان دادن مسائل و مشکلات آن ها هستیم.

همانگونه که گفته شد، ممکن است تعدادی از این علائم، در هر یک از ما در یک مقطع زمانی رخ دهد،  اما کسی که اختلال شخصیت اجتنابی را تجربه می کند، تقریبا تمام زندگی خود را با این محدودیت ها می گذراند. برای آن ها بسیار دشوار یا حتی غیرممکن است که از محیط امن خود خارج شوند یا هر کاری انجام دهند که ممکن است منجر به تجربۀ احساسات ناخوشایند شود. هر اشتباهی، هرچند کوچک یا پیش پا افتاده برای دیگران، می تواند برای فردی که از این اختلال رنج می برد، فاجعه بار تلقی شود. این منجر به اجتناب کامل از تمام تعاملات ممکن برای جلوگیری از اشتباهات و احساس شرم زدگی می شود.

آمارهای مربوط به اختلال شخصیت دوری گزین

اگر هرگز در مورد اختلال شحصیت دوری گزین نشنیده اید، یا کمی بیشتر در مورد آن کنجکاو هستید، دانستن برخی از آمارهای مرتبط می تواند راه جالبی برای کسب اطلاعات بیشتر باشد. این آمارها میزان شیوع این اختلال و همچنین برخی از حقایق دیگر مربوط به آرایش افرادی که قبلا از آن رنج می برده اند و اکنون رو به بهبود هستند را نشان می دهد:

• تقریبا 0.5% تا 1% از جمعیت عمومی جهان دچار اختلال شخصیت دوری گزین هستند.
• تقریباً 10% از بیماران سرپایی مراجعه کننده به روانپزشک، با این اختلال روبرو هستند.
• حدود 50% از افرادی که مبتلا به اختلال پانیک (هراس) یا آگورافوبیا (ترس از مکان های شلوغ) تشخیص داده شده اند، مبتلا به اختلال شخصیت اجتنابی نیز هستند.
• 40% از افرادی که مبتلا به فوبیای اجتماعی یا اختلال اضطراب اجتماعی هستند، از اختلال شخصیت دوری گزین نیز رنج می برند.

علت اختلال شخصیت اجتنابی:

تمامی اختلال ها، بنا به دلایل گوناگون که فرد در طول زندگی از کودکی تا بزرگسالی آن ها را تجربه می کند، درگیر اختلال های گوناگون می شود. در این قسمت سعی داریم علل ایجاد اختلال شخصیت اجتنابی را مورد بررسی و ارزیابی قرار دهیم، تا هرچه بهتر با این اختلال آشنا شوید:

نقش والدین در بوجود آمدن شخصیت اجتنابی:

از زمان کودکی شخص، والدین تاثیرات مثبت و منفی بسیاری بر روی فرزندان و شخصیت آن ها دارند. در صورتی که شخص در زمان کودکی والدین پرخاشگری داشته باشد که مدام او را تحقیر می کردند، برای او ارزش قائل نمی شدند، رفتارهای زننده و توهین آمیز با وی داشته اند و… می تواند احتمال ابتلا فرد به اختلال شخصیت اجتنابی را افزایش دهد و فرد از حضور پیدا کردن در اجتماعات گوناگون به منظور دوری از تحقیر و بی ارزش شدن، خودداری کند.

همچنین فرزندانی که والدین سخت گیر دارند و شیوه تربیتی سخت و دشواری برای آن ها در نظر گرفته می شود، بیشتر در معرض ابتلا به اختلال شخصیت اجتنابی قرار می گیرند. در واقع رفتارهای پدر و مادر و همچنین خواهر و برادر بزرگتر، منجر به کاهش اعتماد به نفس و عزت نفس در فرد می شود و احتمال به اختلال شخصیت اجتنابی افزایش پیدا می کند.

نقش ژنتیک در شخصیت اجتنابی:

از دیگر علل مهم و تاثیرگذار بر روی احتمال ابتلا افراد گوناگون به اختلال شخصیت اجتنابی، می تواند به عامل وراثت و ژنتیک اشاره کرد. در واقع افرادی که در محیط خانواده خود، فرد مبتلا به اختلال شخصیت اجتنابی دارند، بیشتر در معرض ابتلا به اختلال شخصیت اجتنابی قرار می گیرند.

محیط زندگی:

اختلال شخصیت اجتنابی به شدت تحت تاثیر محیط زندگی شخص و همچنین اطرافیان وی می باشد. در واقع رفتار اطرافیان با وی و همچنین محیط زندگی شخص، می تواند وی را در معرض ابتلا به اختلال شخصیت اجتنابی قرار دهد.

تغییرات فیزیکی:

از دیگر عوامل تاثیر گذار بر روی ایجاد و پیشروی اختلال شخصیت اجتنابی، می توان به تغییرات فیزیکی و ظاهری شخص اشاره کرد. در واقع تغییرات ظاهری ممکن است اعتماد به نفس شخص را کاهش دهد و او را از قرار گیری در محیط های اجتماعی، منع کند و نتواند با دیگران ارتباطی مفید داشته باشد.

تفاوت اختلال شخصیت اجتنابی با میل به تنهایی

وقتی آمار و حقایق مربوط به این اختلال را می شنوید، ممکن است به اختلالات شخصیت دیگری فکر کنید که در آن افراد تمایل به تنهایی دارند. ممکن است احساس کنید که تنها بودن چندان بد هم نیست، زیرا مواقعی وجود دارد که تنهایی به فرد کمک می کند. اما این میل به تنهایی لزوما به معنی اختلال شخصیت اجتنابی نیست. همان افرادی که گاهی دوست دارند تنها باشند، مواقع دیگری وجود دارد که واقعا مایلند در کنار دیگران بگذرانند. گاهی دوست دارند که خبرهای خوبشان را با دیگران به اشتراک بگذارند یا مایلند سراغی از دوستان قدیمی خود بگیرند. حتی اگر تمایلی به حضور فعالانه در کنار دیگران نداشته باشند، به یک جفت کفش جدید و یا ابزار و وسایل تازه نیاز دارند و آن ها را تهیه می کنند.

اما در مورد فرد مبتلا به اختلال شخصیت اجتنابی چنین نیست. این کارهای روزمره که ممکن است دیگران بدون فکر کردن انجام دهند، برا فرد مبتلا تقریبا غیرممکن است. فرد مبتلا به اختلال شخصیت اجتنابی مایل به برقراری همه این روابط و تعاملات است و دوست دارد مانند دیگران زندگی نرمالی داشته باشد، اما تفاوت این است که او احساس می کند توانایی چنین کاری را ندارد. این افراد حتی در زمان فکر کردن به انجام این کارها، دچار احساس اضطراب و ترس می شوند! این ترس و اضطراب همیشه در نهایت پیروز می شود، زیرا حتی اگر موفق به انجام این امور شوند یا با کسی صحبت کنند، اضطراب و ترس در پس ذهن آن ها همواره کمین کرده است.

افراد مبتلا به اختلال شخصیت اجتنابی، حتی اگر موفق شوند به فروشگاه بروند و آن کفش های جدیدی که نیاز دارند را بردارند، نگران هستند که اطرافیان، آن ها را قضاوت کنند یا احساس می کنند کار اشتباهی انجام داده ‌اند. هر کلمه ای که می گویند قبل از صحبت کردن به دقت مورد تجزیه و تحلیل قرار می دهند و ممکن است همچنان ترس داشته باشند که چیز اشتباهی گفته باشند. در جایی که بسیاری از ما به سادگی و بدون فکر زیاد صحبت می کنیم، یک طغیان ناخواسته از سوی فردی با این اختلال وحشتناک است. در واقع اگر برخی از ما دوست داریم هر چند وقت یک بار تنها در خانه بنشینیم، فردی که این اختلال را دارد دوست دارد هر چند وقت یک بار با افراد دیگر بیرون برود.

خطرات اختلال شخصیت اجتنابی:

به طور کلی هر نوع اختلال، در صورتی که درمان نشود، می تواند عوارض بسیاری برای شخص داشته باشد و کلیت زندگی وی را در برگیرد. در صورت عدم درمان اختلال شخصیت اجتنابی، در طولانی مدت می تواند مشکلات بسیاری برای فرد ایجاد کند و احتمال ابتلا به سایر اختلال ها در وی افزایش پیدا کند. از جمله عوارض عدم درمان اختلال شخصیت اجتنابی، می توان به موارد زیر اشاره کرد:

• ابتلا به اختلال افسردگی
• دور شدن از جامعه و افراد دیگر
• ابتلا به اختلال اضطراب اجتماعی
• روی آوردن به مصرف مواد مخدر و یا مشروبات الکلی
• ابتلا به اختلال شخصیت دو قطبی
• ناتوان شدن در برابر برطرف کردن نیازهای مالی و همچنین نیازهای عاطفی
• ابتلا به اختلال اضطراب و استرس
• افت تحصیلی و در موارد حاد ترک تحصیل
• تعویض مداوم شغل و در برخی از موارد از دست دادن شغل

سن ابتلا به اختلال شخصیت اجتنابی:

با توجه به تحقیقاتی که بر روی افراد مبتلا به اختلال شخصیت اجتنابی انجام شده است، نمی توان سنی خاص برای ابتلا به این اختلال در نظر گرفت! در واقع در هر سنی، فرد می تواند به اختلال شخصیت اجتنابی مبتلا شود. به عنوان مثال ممکن است فردی در دوران نوجوانی علائم اختلال شخصیت اجتنابی را داشته باشد و با گذر زمان نه تنها این علائم کاهش پیدا نمی کنند، بلکه شدیدتر می شوند.

چگونه با فرد مبتلا به اختلال شخصیت اجتنابی رفتار کنیم؟

از جمله نکات بسیار مهم در درمان و جلوگیری از پیشرفت اختلال شخصیت مرزی، داشتن رفتار صحیح اطرافیان، با فرد بیمار است. در واقع اطرافیان نظیر خانواده و دوستان، می توانند تاثیرات مثبت و منفی بر روی پیشروی این اختلال داشته باشند.

در واقع اطرافیان فرد بیمار، باید به صورت صحیح و در زمان درست با فرد بیمار ارتباط موثر داشته باشند. لازم به ذکر است که اگر فرد مبتلا علائمی نظیر خشونت و ناراحتی از خود نشان داد، آرامش خود را حفظ کنند و گفت و گوی خود را قطع کرده و آن را در زمانی دیگر انجام دهند تا تاثیر منفی بر روی بیماری فرد مبتلا نداشته باشد.

پس از پیدا کردن زمان مناسب برای صحبت کردن، به خوبی به صحبت های وی گوش دهید و سعی کنید احساس همدری که با وی دارید را به درستی نشان دهید و به اصطلاح او را درک کنید. در واقع در فرد مبتلا، حس توجه، دیده شدن و شنیده شدن را القا کنید.

در صحبت کردن با فرد مبتلا به اختلال شخصیت اجتنابی، لازم است که احساسات وی را درک کنید و صرفا به کلمات وی توجه نداشته باشید. بگذارید تا به راحتی با شما صحبت کند و مشکلات خود را بیان کند.

تشخیص اختلال شخصیت اجتنابی:

برای تمامی اختلالات روانی، تشخیص اختلال، امری بسیار مهم و تاثیر گذار بر روی روند درمان اختلال می باشد. افرادی که علائم اختلال شخصیت اجتنابی را دارند، در ابتدا برای تشخیص، باید به روانشناس و یا مشاور مراجعه کنند.

روانشناس با برگزاری جلسات مشاوره و صحبت با شخص در رابطه با علائمی که دارد، می کوشد تا علت این اختلال و میزان پیشروی آن را با توجه به مشکلات فرد، تعیین کند. همچنین روانشناس از تست های روانشناسی نظیر تست MMPI و تست NEO برای تشخیص اختلال شخصیت اجتنابی کمک می گیرد.

پس از تشخیص صحیح اختلال شخصیت اجتنابی و تعیین میزان پیشرفت آن، فرد وارد مرحله درمان می شود. در ادامه درمان اختلال شخصیت اجتنابی را به صورت کامل مورد بررسی و ارزیابی قرار داده ایم. با ما همراه باشید…

اگر اختلال شخصیت اجتنابی کنترل نشود

با گذشت زمان و پیشروی اختلال شخصیت اجتنابی، در صورتی که برای درمان و کنترل این اختلال تعبیری اندیشیده نشود، می تواند بر روی کلیت زندگی شخص تاثیر منفی داشته باشد. از جمله تاثیراتی که اختلال شخصیت اجتنابی درمان نشده می تواند بر روی زندگی شخص مبتلا داشته باشد، می توان به موارد زیر اشاره کرد:

انزوا

افرادی که درگیر اختلال شخصیت اجتنابی هستند، ممکن است در دوستیابی و ایجاد روابط دوستانه با اشخاص دیگر، مشکل داشته باشند و نتوانند ارتباطی مناسب با اطرافیان خود برقرار کنند؛ چرا که بر این باورند که ممکن است توسط سایر افراد طرد شوند که این امر مانع ایجاد روابط موثر و رضایت بخش می شود.

نداشتن ارتباطات مناسب با سایر افراد، باعث ایجاد احساس انزوا و تنهایی در شخص مبتلا به اختلال اضطراب اجتماعی می شود که می تواند زمینه ساز ابتلا به اختلال افسردگی شود.

وجود مشکل در محیط کار

بزرگسالانی که درگیر اختلال شخصیت اجتنابی هستند، به علت عدم برقراری ارتباط موثر با سایر افراد و ترس از بازخوردهای منفی سایرین، چالش های بسیاری را در محیط کار تجربه می کنند.

وجود مشکل در مدرسه

کودکان و نوجوانان درگیر اختلال شخصیت اجتنابی، در محیط مدرسه، چالش های بسیاری را در ارتباط با سایر دانش آموزان و تحصیل خود تجربه می کنند.

عدم توانایی در مدیریت مشکلات

افرادی که درگیر اختلال شخصیت اجتنابی هستند، در صورتی که تحت درمان قرار نگیرند و حمایت اجتماعی نداشته باشند، ممکن است در زمان مواجه با مشکلات، نتوانند به درستی شرایط را مدریت کنند و در نهایت احساس غمگینی و ناراحتی را تجربه کنند.

مشکلات سلامتی

عدم درمان اختلال شخصیت اجتنابی می تواند زمینه ساز ابتلا به مشکلات سلامتی در شخص شود که در ادامه به معرفی برخی از این مشکلات احتمالی می پردازیم:

• ابتلا به سرطان
• اختلالات خواب
• ابتلا به بیماری های قلبی
• روی اوردن به مصرف مواد مخدر
• ابتلا به بیماری فشار خون

تفاوت بین اختلال اضطراب اجتماعی و اختلال شخصیت اجتنابی

دو اختلال اضطراب اجتماعی و شخصیت اجتنابی، علی رغم شباهت های رفتاری که با یک دیگر دارند، در دلیل اصلی عدم حضور آن ها در شرایط های اجتماعی، با یک دیگر تفاوت دارند.

در واقع می توان گفت که اختلال اضطراب اجتماعی، زمانی رخ می دهد که شخص در معرض ترس شدید قرار دارد. این دسته از افراد مدام از اینکه مورد قضاوت قرار بگیرند، هراسانند و از این رو از قرار گیری در موقعیت های اجتماعی اجتناب می کنند.

در صورتی که افراد مبتلا به اختلال اضطراب اجتماعی، به علت عدم داشتن اعتماد به نفس کافی، از حضور پیدا کردن در محیط ها و موقعیت های اجتماعی، پرهیز می کنند.

لازم به ذکر است که فرد می تواند همزمان به دو اختلال اضطراب اجتماعی و اختلال شخصیت اجتنابی مبتلا شود.

درمان اختلال شخصیت اجتنابی

اگر وجود این اختلال در فردی تشخیص داده شود چه اتفاقی می افتد؟ آیا این بدان معناست که درمانی وجود دارد یا چیزی است که فقط باید آن را پذیرفت و با آن زندگی کرد؟ در واقع پاسخ می تواند هر دوی این موارد باشد. می توان گفت که هیچ درمان واقعی، قطعی و کاملی برای اختلال شخصیت اجتنابی وجود ندارد. اما این کاملا بدان معنا نیست که فقط باید با آن کنار آمد. در حالی که هیچ چیز نمی تواند آن را به طور کامل درمان کند و همه چیزهایی که با این اختلال همراه است را برای همیشه از بین ببرد، قطعا راه هایی وجود دارد که می تواند در بهبود زندگی و تخفیف در بروز علائم افراد مبتلا به این اختلال موثر باشد.

در مرحلۀ نخست، استفاده از برخی داروها می تواند شروع مناسبی باشد. داروهای ضد افسردگی می توانند در بهبود برخی از عوارض جانبی این اختلال، از جمله افسردگی ناشی از تنهایی، اثرگذار باشند. علاوه بر این می توانند در مقابله با ترس از طرد شدن و حساسیت به آن در هنگام وقوع نیز کمک کنند. انواع دیگری از داروها، اگرچه به درمان خود اختلال کمکی نخواهد کرد، اما ممکن است برای کمک به درمان علائم یا عوارض جانبی این اختلال موثر باشند. البته این داروها به هیچ وجه نباید بدون تجویز پزشک متخصص مصرف شود و مصرف بی رویه و دز نامناسب آن ها می توانند اثر عکس داشته باشد.

علاوه بر درمان های شیمیایی، روان درمانی نیز می تواند جنبه بسیار مهمی از درمان اختلال شخصیت اجتنابی باشد. این کار به مبتلایان کمک می‌کند تا بتوانند ارتباطات خود را افزایش داده و همچنین روابط سالم تر و صمیمی تری برقرار کنند. جلسات روان درمانی به فرد کمک می کند تا به آرامی شروع به انشعاب تعاملات و بهبود زندگی خود کرده و لذت بیشتری را تجربه کند.

باید به این نکته توجه داشت که تشخیص اختلال شخصیت اجتنابی در فرد، به معنای پایان زندگی و شروع ناامیدی نیست. همانگونه که گفته شد انجام درمان های دارویی یا روان درمانی، می توانند به شکل موثری نشانه ها و علائم اختلال شخصیت اجتنابی را تخفیف دهد و به بهبود زندگی فرد مبتلا کمک کند. در این موارد مخصوصا حضور یک مشاور یا روان درمانگر در کنار فرد می تواند فرآیند بهبود وی را تسریع کند.

سوالات متداول

 چگونه اختلال شخصیت اجتنابی را از خجالت زدگی های معمولی تشخیص دهیم؟

خجالت زدگی یک اغلب یک احساس گذرا و موقت است که در برخی موقعیت های تازه یا حساس برای افراد ایجاد می شود و می تواند به مرور زمان و با افزایش و تکرار تعاملات، از بین برود. در حالی که علائم اختلال شخصیت اجتنابی، عموما در افراد پایدار بوده و نه تنها با مرور زمان از بین نمی رود، بلکه موجب ترک موقیعت ها و ایجاد اختلال در زندگی عادی فرد می گردد.

 اختلال شخصیت اجتنابی با میل به تنهایی در برخی موقعیت های خاص، چه تفاوتی دارد؟

میل به تنهایی که ممکن است در موقیعت هایی مانند پس از بحران ها یا تجربه های ناگوار، در افراد ایجاد گردد نیز، عموما یک احساس موقتی است که افراد به میل خود انجام می دهند. افراد ممکن است مدتی پس از یک واقعه ناگوار احساس غم و ناراحتی شدید کنند و نتوانند به خوبی با دیگران در ارتباط باشند. پس از مدتی با تعدیل احساسات و کنار آمدن با واقعه میل به تنهایی نیز کمرنگ تر می شود. اما در اختلال شخصیت اجتنابی، فرد علی رغم میل به برقراری روابط و داشتن یک زندگی عادی، در این باره احساس ناتوانی کرده و نمی تواند آن را عملی کند.

 اختلال شخصیت اجتنابی چه خطراتی برای فرد مبتلا به همراه خواهد داشت؟

افراد مبتلا به اختلال شخصیت دوری گزین و یا اجتنابی، عموما به دلیل احساسات منفی و نگران کننده ای که درباره خود و نوع قضاوت دیگران نسبت به خود دارند، در معرض خطر ابتلا به افسردگی و یاس و ناامیدی شدید قرار دارند. زندگی فردی و اجتماعی آن ها تحت تاثیر علائم اختلال شدیدا تحت تاثیر قرار دارد و ممکن است هرگز نتوانند یک دوستی واقعی، یک رابطه عاشقانه، یک شغل حرفه ای و… را تجربه کنند. این احساسات می تواند آنان را تا سر حد افکار خودکشی و یا اقدام به آن نیز پیش ببرد.

 آیا درمان می تواند در بهبود اختلال شخصیت دوری گزین، موثر باشد؟

روان درمانی و دارودرمانی در کنار یکدیگر می توانند در کاهش علائم این اختلال اثر قابل توجهی بر جای بگذارند. گرچه ممکن است بسته به سطح علائم و شدت اختلال میزان اثرگذاری درمان نیز متفاوت خواهد بود، با این حال، شروع به موقع فرآیند درمان، ادامه و استمرار آن و همچنین کمک به فرد مبتلا در این مسیر، می تواند اثرات آن را دو چندان کند.